Kategoria: Ex rectum

Gościłem prezentację odkurzacza urządzenia do filtracji powietrza i sprzątania Rainbow. Nigdy nie byłem na prezentacji kosmicznych garnków ani cudownych kołder, więc byłem ciekawy jak to wygląda. Spodziewałem się, że będzie to trwać godzinę do półtorej. Tymczasem pranie/odkurzanie mózgu trwało… trzy godziny, a prowadzący powiedział, że to krótko, bo zazwyczaj trwa ok. pięciu. W tym czasie dowiedziałem się, że mokry kurz nie lata, że w kanapie mam dwa kilo złuszczonego naskórka, że śpiąc krócej wstaję świeższy niż po długim śnie, bo wdycham mniej roztoczy, a kilka wilgotnych szmatek symulujących moje płuca zostało zatkanych syfem wyrzucanym przez zwykłe odkurzacze. Efektem ubocznym prezentacji było odkurzenie połowy salonu i dwóch psich dywaników.

Żarty na bok. Samo urządzenie sprawia dobre wrażenie. Przede wszystkim znakomicie robi to co ma robić odkurzacz czyli ssie jak filmografia Milli Jovovich. Przy tym jest cichszy niż mój w miarę nowy Samsung, żre mniej prądu, a wylanie wody z pojemnika jest łatwiejsze i bardziej higieniczne niż opróżnienie worka. Jest solidnie zbudowany, co daje nadzieję, że faktycznie będzie działać te 20 lat. Jednocześnie ma podobne gabaryty co typowy odkurzacz i jest od niego niewiele cięższy. Ponadto podoba mi się, że jest produkowany w USA, a nie Chinach. A to wszystko za jedyne 9000 zł.

No właśnie, taka cena czyni Rainbowa Bentleyem wśród odkurzaczy. Super samochód, super osiągi, ale płaci się przede wszystkim za elitarność i prestiż marki, który spływa na nabywcę. W wypadku samochodu to działa. Snobować się odkurzaczem? Nie.

PS. Jakby ktoś chciał sprawdzić to na własnej skórze to chętnie polecę was akwizytorowi, a ja dostanę nawilżacz i jonizator powietrza RainMate warty 700 zł!

Ne festiwal makaronów w Pizza Hut wybrałem się z odrobiną niepewności. W internetach piszczało, że mogę spodziewać się mikroskopijnych porcji podawanych w nieznośnie długich odstępach czasu. Dzikość serca i żądza małych miejskich przygód jednak wzięły górę i tak trafiłem do Grubej Kaśki.

Pierwszą porcję otrzymałem w niespełna 10 minut od przyjścia, kolejną po dwóch minutach, a następną też dość szybko. Z moich obserwacji wynika, że kolejne potrawy pojawiały się falami: w jednej fali kuchnia przyrządza trzy rodzaje pasty, które trafiają na talerz klienta w kilkuminutowych odstępach. Choć zdarzało się, że miałem pusty talerz to nie mogę narzekać na szybkość obsługi. Przeplatając jedzenie rozmową miło spędziłem czas.

Największą zaletą festiwalu jest to, że można spróbować za jednym zamachem wielu rodzajów pasty i odkryć nowe smaki. Dla mnie odkryciem wieczoru było farfalle di concretto (makaron farfalle, kurczak, kiełbasa pepperoni, boczek oraz cebulka zapieczone z żółtym serem i sosem pomidorowym z bazylią) – pycha! Z nieznanych mi wcześniej smaków zasmakowało mi też tagliatelle molto bene (wstążki makaronu tagliatelle w sosie czosnkowo-beszamelowym z szynką, suszonymi pomidorami, czarnymi oliwkami i rucolą). Lasagne i penne pesto jak zwykle smaczne.

Choć wedle zasad festiwalu konsument nie ma prawa głosu w kwestii wyboru konsumowanych potraw, obsługująca nas kelnerka była ponadprzeciętnie miła i pytała nas na co mamy ochotę.

Z uczestnictwa w festiwalu makaronów jestem zadowolony. Wydaje mi się, że rozczarowany może być tylko ktoś, kto nastawia się na nażarcie się pod korek w 20 minut. Jeśli jednak potraktować wizytę w Pizza Hut jako okazję do pogadania przy jedzeniu to nikt nie powinien mieć powodów do narzekań. A przy okazji można się nażreć pod korek.

Z tego co wyczytałem sieć Domino’s Pizza dopiero wchodzi do Polski, otwarty w ubiegłą środę lokal w centrum Warszawy jest drugim w naszym kraju. Tak się składa, że tenże lokal mam tuż koło domu, zatem w ramach dopieszczania wpierdalacza postanowiłem go przetestować, tym chętniej, że z okazji otwarcia Domino’s kusi szaloną promocją – 21,90 zł za dowolną dużą pizzę.

Dokonałem kontrolowanego zakupu dużej Extravaganzzy i Texas BBQ czyli dwóch z najbardziej wypasionych pizz z menu Domino’s. Na tej pierwszej znajdują się cebula, papryka, pieczarki, kiełbasa pepperoni, szynka, wieprzowina, wołowina, czarne oliwki i dodatkowy ser mozzarella. Ta pizza jest dość podobna do Super Supreme z Pizza Hut. W ekstrawaganckiej pizzy Domino’s podobało mi się to, że nie pożałowano składników, większość z nich sypnięto hojnie, nie trzeba ich było szukać uzbrojonym okiem, jak to czasami bywa w Dominium. Wyjątkiem była wołowina, w porównaniu do innych składników było jej malutko. Nie do końca podeszła mi kiełbasa pepperoni, wyglądała i smakowała bardziej jak krakowska, na pewno nie było to pepperoni widoczne na zdjęciach w ulotce. Ciasto było grube, ładnie wypieczone i chrupiące. Całość bardzo mi smakowała, choć Super Supreme jednak minimalnie wygrywa.

Z kolei Texas BBQ (sos barbeque, wędzony boczek, pieczony kurczak, cebula, papryka) można porównać do Texas z Pizzy Hut. Tym razem jednak palma pierwszeństwa należy się Domino’s. Ich pizza zdawała się bogatsza w smaku, w szczególności sos barbeque wydał mi się smaczniejszy. Tu również nie pożałowano żadnego ze składników, co pozwala mieć nadzieję, że to reguła w Domino’s. Grube ciasto bardzo ładnie pasowało do składników, a całość smakowała mi nawet bardziej niż Extravaganzza, om nom nom.

Nie podeszły mi sosy. Dodawany do każdej pizzy sos czosnkowo-ziołowy smakował jak sos do kiepskiego kebaba, miał jakiś taki posmak rozwodnionego majonezu. Pomidorowy był lepszy, ale też smakował sztucznie. Oba sosy były dostarczone w dawkach homeopatycznych, jeden pojemniczek wystarczył na skromne doprawienie połówki dużej pizzy.

Pierwsze spotkanie z Domino’s Pizza uważam za udane, obie zamówione pizze były smaczne, trzy osoby dokonujące testowej konsumpcji najadły się pod korek i jeszcze dwa kawałki zostały. Pod względem smaku, jakości i ilości składników pizza Domino’s na tle innych sieciówek przypadła mi do smaku bardziej niż Da Grasso i Dominium; z Pizza Hut powiedzmy, że remisuje.

W ujęciu ekonomicznym pizza Domino’s w szalonej promocji wypada obłędnie atrakcyjnie: za 21,90 zł dwie osoby mogą się godnie nażreć. Cennikowe 44,90 zł prezentuje się mniej apetycznie, więc „opłacalność” Domino’s zależeć będzie od przyszłych promocji.

Warto jeszcze dodać, że Domino’s Pizza faktycznie jest szybka. Pizzę zamówiłem w lokalu i rzeczywiście otrzymałem ją w obiecane 12 minut, w dostawie pewnie też najpewniej otrzymałbym ją szybciej niż obiecywane 30 minut. W internetach wyczytałem, że swego czasu Domino’s nawet gwarantowało dostawę w 30 minut, ale zrezygnowali z tego po kilku wypadkach, które sprawiły, że generał publiczny przypiął ich dostawcom etykietkę „szybkich i wściekłych”. Było nawet kilka wypadków i odszkodowań z tego tytułu. My również prawie się na takowe załapaliśmy, skręcający na skrzyżowaniu dostawca na skuterze prawie władował nam się pod koła.

Irytuje mnie postawa „Polak potrafi… spierdolić”, która często pojawia się w dyskusjach na temat różnorakich dokonań Polaków. Jednak gdy widzę coś takiego, jak „Wymiatacze” to zaczynam wierzyć, że coś jest na rzeczy.

W tym miejscu należy się wyjaśnienie. Dawno temu japoński teleturniej „Takeshi’s Castle” zauroczył mnie od pierwszych sekund. Ponieważ jeden obraz mówi więcej niż tysiąc słów posłużmy się dowodem rzeczowym numer jeden:

Czytaj dalej „Wymiatacze z TVN-u”

Ta notka będzie stanowić dla mnie katharsis i to w sensie dosłownym, gdyż rzecz będzie o oczyszczeniu, jednak nie duszy. Z niejakim zażenowaniem muszę przyznać, że dopiero niedawno poznałem funkcję bidetu. Wcześniej przez długie lata sądziłem, że służy on do mycia nóg. Z błędu wyprowadziła mnie moja ukochana, a śmiechu było co niemiara.

Laughs have been had i w tym miejscu można by postawić kropkę, ale zacząłem zastanawiać się skąd wzięły się moje wyobrażenia o funkcji bidetu i jakim sposobem przez blisko trzydzieści lat brutalna prawda nie zdołała się przebić przez mury mej ignorancji. Uzupełniając wspomnienia domysłami wyszło mi, że po raz pierwszy z bidetem spotkałem się na zdjęciu, zapewne w jakimś katalogu wyposażenia łazienek, a miałem wtedy lat małonaście. Ponieważ z kontekstu w którym zdjęcie występowało nijak nie wynikała funkcja tego urządzenia, więc musiałem dorobić sobie własną interpretację na podstawie doświadczeń. Z doświadczenia zaś wiedziałem, że jeśli chce się dokonać szybkiej ablucji to niewygodnie jest zadzierać nogę do umywalki. Logicznym remedium na te niedogodności zdawało mi się urządzenie z bieżącą wodą wysokości mniej więcej klopa. Wypisz, wymaluj bidet. Logiczne, nie?

Teraz zastanawiam się ile jeszcze takich bidetów kryje mój leksykon.

W ramach post scriptum bidet z tubki.